Choroba Leśniowskiego-Crohna – czy można się przed nią ustrzec?
Ze względu na to, że dokładna przyczyna choroby Leśniowskiego-Crohna nie została jeszcze poznana, ciężko stwierdzić, jak można uniknąć zachorowania. Nie istnieje także leczenie przyczynowe choroby Leśniowskiego-Crohna. Ważne jest, aby dbać o zdrową dietę i jelita.
Chorzy ze zdiagnozowanym zapaleniem mogą zapobiegać nawrotom, stosując się do zaleceń lekarza prowadzącego i przyjmując środki przeciwzapalne oraz przeciwbakteryjne. Odpowiednio opracowane leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna pozwala minimalizować lub czasowo pozbyć się dolegliwości.
Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnostyka
Ze względu na różnorodność i nieswoistość objawów schorzenia, rozpoznanie choroby Leśniowskiego-Crohna wymaga wieloetapowego podejścia, a czasami konsultacji również ze specjalistami w innych dziedzinach medycyny. Podstawą diagnostyki jest szczegółowy wywiad medyczny, w którym lekarz zbiera informacje o dolegliwościach pacjenta, takich jak bóle brzucha, biegunka, utrata masy ciała, osłabienie czy obecność krwi w stolcu. Istotne są również pytania dotyczące historii chorób w rodzinie, ponieważ czynniki genetyczne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia choroby.
Lekarz najczęściej kieruje pacjenta na badania laboratoryjne z krwi oraz kału. Analiza próbki krwi pozwala oznaczyć markery stanu zapalnego – podwyższone wartości białka C-reaktywnego (CRP) czy OB (odczyn Biernackiego). Cenna jest również morfologia krwi z rozmazem, ponieważ sygnalizuje ewentualną anemię, która często towarzyszy chorobie. Z kolei badanie kału może wykazać obecność kalprotektyny – białka wskazującego na stan zapalny w jelitach.
Żeby jednak potwierdzić podejrzenia i postawić diagnozę, niezbędne są badania obrazowe i endoskopowe. Dzięki nim lekarz może wzrokowo ocenić stan przewodu pokarmowego. Złotym standardem w rozpoznawaniu choroby Leśniowskiego-Crohna jest kolonoskopia z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego. Umożliwia bezpośrednie uwidocznienie zmian zapalnych, takich jak owrzodzenia, przetoki czy zwężenia w jelitach. W przypadkach, gdy zmiany lokalizują się w trudno dostępnych odcinkach jelit, stosuje się dodatkowe metody. Pomocna bywa tu enteroskopia kapsułkowa, rezonans magnetyczny jelit czy tomografia komputerowa (TK).
Choroba Leśniowskiego-Crohna – leczenie
Choroba Leśniowskiego-Crohna musi być leczona. Jest to konieczne, by hamować objawy, zapobiegać powikłaniom i poprawić jakość życia pacjenta. Nieleczone schorzenie może prowadzić do poważnych problemów, takich jak zwężenia jelit, przetoki czy niedożywienie.
Celem terapii, która obejmuje przyjmowanie leków, zmiany w stylu życia, a w niektórych przypadkach także leczenie chirurgiczne, jest złagodzenie stanu zapalnego, utrzymanie jak najdłuższego okresu remisji i zapobieganie nawrotom. Decyzja o sposobie leczenia zależy od stopnia nasilenia choroby, jej lokalizacji oraz indywidualnych potrzeb pacjenta. Z tego względu niezbędne jest regularne monitorowanie stanu zdrowia chorego przez lekarza specjalistę.
W leczeniu skuteczne są także leki biologiczne, które hamują reakcje zapalne organizmu, jednak taka terapia bywa dość kosztowna. Ostatecznym rozwiązaniem jest zabieg chirurgiczny. Kieruje się na niego chorych z częściową niedrożnością jelit, zwężeniami, podejrzeniem zmian nowotworowych, ropniami i przetokami.
Pacjenci, którzy cierpią z powodu tego schorzenia, powinni być w stałym kontakcie z lekarzem i regularnie monitorować swój stan zdrowia. Umożliwiają to nowoczesne i mało inwazyjne badania diagnostyczne. Chociaż choroba utrudnia funkcjonowanie, to jednak obecnie nie wpływa na długość życia chorych.
Podsumowanie
Choroba Leśniowskiego-Crohna ma charakter przewlekły i nawracający, co oznacza, że rozwija się przez długi czas, z okresami zaostrzeń i remisji. Towarzyszy jej stan zapalny, który najczęściej objawia się bólem brzucha, biegunką, utratą masy ciała i przemęczeniem. To schorzenie, wymagające stałej opieki lekarskiej. Jeśli zauważasz u siebie objawy, mogące świadczyć o chorobie Leśniowskiego-Crohna, jak najszybciej skonsultuj się z lekarzem gastroenterologiem w celu uzyskania dokładnej diagnozy i planu leczenia.
Autorka
Aleksandra Chojnowska – absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister filologii polskiej, copywriterka. Od lat zgłębia wiedzę na tematy związane ze zdrowiem oraz urodą i z pasją pisze o tym, jak każdego dnia dbać zarówno o siebie, jak i o bliskich. Prywatnie doświadczona mama.
