Co to jest lordoza?
Lordoza, czyli z greki „zgięty do tyłu, wypukły z przodu”, to łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę brzuszną. Lordoza kręgosłupa może być fizjologiczna lub patologiczna, więc niekoniecznie oznacza wadę postawy. Fizjologicznie lordoza występuje w odcinkach szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa, kręgosłup jest bowiem naturalnie łukowaty w tych rejonach, zapewniając nam prawidłową postawę oraz odporność na przeciążanie. Wskutek urazów mechanicznych lub chorób lordoza może się spłycić czy pogłębić.
Prawidłowe wartości kątów dla lordozy szyjnej i lędźwiowej to odpowiednio 20 do 40 stopni oraz 30 do 50 stopni. Wyróżnić możemy dwa rodzaje lordozy: hipolordozę i hiperlordozę, gdzie pierwsza oznacza spłycenie jej kąta poniżej dolnej wartości, natomiast hiperlordoza, czyli pogłębienie lordozy to stan, kiedy jej kąt jest większy niż górna wartość.
Wady postawy
Lordoza szyjna i lędźwiowa
Najczęstsze wady postawy to pogłębienie lordozy w odcinku lędźwiowym oraz spłycenie lordozy szyjnej.
Pogłębiona lordoza lędźwiowa występuje wtedy, kiedy kąt lordozy przekracza 50 stopni. Istnieje wiele przyczyn powstawania tej wady postawy. Są to między innymi zaburzenia mięśniowe (słaba siła i napięcie mięśni odpowiedzialnych za naszą postawę), sztywność powięzi, długotrwałe utrzymywanie nieprawidłowej postawy, otyłość, wady wrodzone, urazy lub choroby (osteoporoza, zaniki mięśni). Lordoza lędźwiowa będzie charakteryzować się szczególną postawą ciała – wklęsłymi ple-cami, brzuchem wypiętym do przodu i odstającymi pośladkami.
Poza tym lordoza pogłębiona objawia się bólami w dolnej części kręgosłupa w trakcie spoczynku i aktywności, szczególnie podczas dźwigania. Pojawia się dyskomfort w trakcie leżenia na plecach. Zdarza się też silny ból spowodowany uciskiem na nerwy lub rdzeń kręgowy, a w bardziej zaawansowanych przypadkach pojawia się ucisk na narządy wewnętrzne, co przekłada się na problemy z wypróżnianiem, uczucie pełności i ból brzucha.
Lordoza szyjna to fizjologiczne, czyli naturalne wygięcie kręgosłupa w jego odcinku szyjnym. Jest to odcinek najbardziej mobilny, przez co również najbardziej narażony na urazy i kontuzje. Skutkiem uszkodzeń lub chorób w jego obrębie może być spłycenie, pogłębienie lub zniesienie lordozy szyjnej. Może się tak stać w przypadku uszkodzenia stawów czy krążków międzykręgowych w odcinku szyjnym, choroby zwyrodnieniowej, niewłaściwego napięcia mięśni czy dyskopatii. Prawidłowy kąt lordozy szyjnej powinien mieścić się między 20. a 40. stopniem.
Zniesienie lordozy szyjnej przekłada się na nadmierną ruchomość głowy względem pozostałych odcinków kręgosłupa, a sama choroba objawia się silnym, napadowym bólem w obrębie szyi. Inne ob-jawy bólowe oraz neurologiczne dołączają się, gdy następuje ucisk na nerwy. Wystąpić mogą drętwienia, mrowienia, niedowłady, zawroty głowy lub omdlenia.
Lordoza lędźwiowa i szyjna – jak leczyć?
Kluczową kwestią jest wczesne rozpoznanie lordozy lędźwiowej lub szyjnej oraz rozpoczęcie terapii, której przebieg będzie zależał od rodzaju lordozy i stopnia zaawansowania choroby.
Na początku dostateczną terapią często są ćwiczenia, fizjoterapia oraz rehabilitacja. Biorąc pod uwagę, że część z omawianych wad postawy bierze się z niedostatecznie mocnych mięśni grzbietu lub szyi, zaleca się ćwiczenia na ich wzmocnienie, na przykład pływanie czy jogę. Bardzo ważny jest dobór rodzaju ćwiczeń tak, aby wyeliminować ból. Jeżeli taka aktywność jest dla pacjenta bolesna, należy ją przerwać. Oprócz ćwiczeń wzmacniających, polecane są również takie, które rozluźniają mięśnie, a także masaże. Równie ważna jest prawidłowa postawa ciała, dlatego niekiedy zaleca się pacjentom poruszanie w kołnierzach ortopedycznych. W przypadkach zaawansowanych, kiedy nie jesteśmy w stanie przywrócić krzywizny kręgosłupa do stanu fizjologicznego bądź do niego zbliżonego, zaleca się leczenie operacyjne. Należy również pamiętać o właściwej kontroli bólu. Tu leczenie opiera się głównie na niesteroidowych lekach przeciwzapalnych.