Delirium, delirium tremens czy majaczenie alkoholowe można określić jako nagłą zmianę w mózgu, stan zaburzeń świadomości powodujący dezorientację umysłową i zaburzenia emocjonalne. Pojawiają się urojenia, halucynacje omamy i iluzje, a samo delirium może utrzymywać się do około tygodnia. Majaczenie alkoholowe utrudnia myślenie, zapamiętywanie, spanie, utrzymanie uwagi i nie tylko. Delirium może pojawić się podczas odstawienia lub zmniejszenia dawki spożywanego alkoholu. Delirium tremens to stan przejściowy i można go leczyć.
Przyczyny delirium
Nadmierne picie alkoholu pobudza i podrażnia układ nerwowy. Organizm osoby przewlekle spożywającej alkohol z czasem staje się od niego uzależniony. Kiedy tak się dzieje, centralny układ nerwowy nie jest w stanie łatwo przystosować się do braku alkoholu.
Alkohol może wpływać na neuroprzekaźniki w mózgu. Są to substancje chemiczne, które działają jak jego posłańcy do innych części mózgu i układu nerwowego.
Alkohol tłumi niektóre ze wspomnianych neuroprzekaźników. Właśnie to może powodować uczucie odprężenia podczas jego spożywania.
Kiedy dawka alkoholu zostaje zmniejszona lub całkowicie odstawiona, neuroprzekaźniki nie są już tłumione, ale są przyzwyczajone do cięższej pracy, aby przezwyciężyć tłumienie. Wchodzą wtedy w stan nadmiernego pobudzenia. Dlatego też nagłe zaprzestanie przyjmowania alkoholu w przypadku pacjenta pijącego przewlekle może przerodzić się w delirium alkoholowe.
Delirium tremens rozwija się stopniowo i burzliwie, osiągając swój szczyt zwykle w 2–3 dobie od przerwania ciągu alkoholowego.
Objawy delirium
Pacjent z delirium może prezentować wiele objawów, w tym między innymi:
- pobudzenie psychoruchowe lub drażliwość
- niepokój
- ból w klatce piersiowej
- zaburzenia rytmu serca
- splątanie
- majaczenie
- urojenia (irracjonalne wierzenie w rzeczy, które są nieprawdziwe)
- nadmierne pocenie
- ekscytacja
- drżenia
- zmęczenie
- strach
- gorączka
- halucynacje
- zwiększone tętno lub częstość oddychania
- wzmożone odruchy
- zaburzenia świadomości
- mimowolne skurcze mięśni
- nudności
- koszmary
- niepokój
- drgawki
- nadwrażliwość na światło, dźwięk lub dotyk
- ból brzucha
- nagłe zmiany nastroju.
Oś czasu majaczenia alkoholowego
Delirium, zgodnie z wytycznymi, można podzielić na cztery etapy z wyraźnymi objawami.
Etap 1: 6 do 12 godzin od przerwania ciągu
Pierwszy etap delirium zwykle następuje po 6 do 12 godzin. Te drobne objawy wynikające z odstawienia mogą obejmować:
- niepokój
- bezsenność
- nudności
- utratę apetytu
- wyzysk
- ból głowy
- podwyższone lub nieregularne tętno.
Etap 2: 12 do 24 godzin po przerwaniu ciągu
Halucynoza alkoholowa może wystąpić od 12 do 24 godzin po przerwaniu ciągu i może trwać do 48–72 godzin Może obejmować następujące rodzaje halucynacji:
- halucynacje czuciowe, takie jak uczucie swędzenia, pieczenia lub drętwienia, które w rzeczywistości nie występuje
- halucynacje słuchowe – słyszenie dźwięków, które nie istnieją
- halucynacje wzrokowe lub widzenie obrazów, które nie istnieją.
Etap 3: po 24 do 48 godzinach
Napady delirium najczęściej występują od 24 do 48 godzin po przerwaniu ciągu.
Etap 4: 48 do 72 godzin przerwaniu ciągu
Objawy delirium są najbardziej nasilone.
Diagnostyka delirium
Diagnoza jest przede wszystkim kliniczna i opiera się głównie na objawach. U osoby z delirium tremens ważne jest, aby wykluczyć inne związane z tym stanem problemy, takie jak zaburzenia elektrolitowe, zapalenie trzustki i alkoholowe zapalenie wątroby.
Leczenie delirium
Delirium jest stanem zagrożenia życia i wymaga leczenia w szpitalu!
Delirium tremens spowodowane odstawieniem alkoholu można leczyć benzodiazepinami. Wysokie dawki mogą być skuteczne w leczeniu, a niekiedy niezbędne w uniknięciu zgonu pacjenta. Podane dawki są oparte na objawach. Zazwyczaj osoba jest poddawana sedacji benzodiazepinami, takimi jak diazepam, lorazepam, chlordiazepoksyd lub oksazepam.
W niektórych przypadkach można również zastosować leki przeciwpsychotyczne, takie jak haloperidol. Starsze leki, takie jak paraldehyd i klometiazol, były dawniej tradycyjnym leczeniem, ale obecnie zostały w dużej mierze wyparte przez benzodiazepiny.
Akamprozat jest czasami stosowany w połączeniu z innymi lekami, a następnie stosuje się go długoterminowo, aby zmniejszyć ryzyko nawrotu. Jeśli wystąpi stan padaczkowy, leczy się go w standardowy sposób.