Czym jest mutyzm?
Mutyzm jest definiowany jako zaburzenie mowy, w którym pacjent nie ma zdolności mówienia przy zachowaniu zdolności słyszenia mowy innych. Rzadko występujące jako zaburzenie izolowane, często – w połączeniu z innymi dolegliwościami dotyczącymi zdolności poznawczych, zaburzeniami zachowania lub pokrewnymi zaburzeniami fizjologicznymi. Ze względu na jej powszechne istnienie i szereg czynników sprawczych, które ją wyzwalają, efektywne zrozumienie tej choroby obejmuje dogłębne badanie podstawowych problemów neurologicznych i psychologicznych, które stanowią podstawę mutyzmu.
Formy mutyzmu
Mutyzm o podłożu neurologicznym to rodzaj mutyzmu, który jest spowodowany fizycznym upośledzeniem mózgu lub układu motorycznego mowy z wielu powodów, w tym wad wrodzonych, wypadków, urazów głowy lub szyi, udarów lub choroby Parkinsona.
Mutyzm wybiórczy to złożony zespół lękowy wieku dziecięcego charakteryzujący się niezdolnością dziecka do skutecznego mówienia i komunikowania się w wybranych sytuacjach społecznych, na przykład w szkole. Dzieci te są w stanie mówić i komunikować się w miejscach, które są przez nie znane i uznawane za bezpieczne.
Ponad 90% dzieci z mutyzmem selektywnym ma również fobię społeczną lub lęk społeczny. To zaburzenie jest dla nich dość wyniszczające i bolesne. Dzieci i młodzież z mutyzmem selektywnym mają rzeczywisty lęk przed mówieniem i interakcjami społecznymi, w których oczekuje się, że będą mówić i się komunikować. Wiele dzieci z mutyzmem selektywnym ma duże trudności z odpowiadaniem lub inicjowaniem komunikacji w sposób niewerbalny.
Nie wszystkie dzieci przejawiają niepokój w ten sam sposób. Niektórzy mogą nie mówić wcale, nie rozmawiać ani komunikować się z nikim w otoczeniu społecznym, inne mogą rozmawiać z wybranymi osobami lub szeptać. Niektóre dzieci mogą stać bez ruchu ze strachu, gdy mają do czynienia z określonymi sytuacjami społecznymi. Strach może być paraliżujący, a dzieci mogą zastygać w bezruchu, nie okazując emocji.
Nie należy mylić mutyzmu wybiórczego z sytuacją, w której dziecko nie mówi z powodu niepełnosprawności fizycznej. Objawy często pojawiają się przed piątym rokiem życia, nie u wszystkich dzieci są takie same.
vSelektywny mutyzm może wystąpić w połączeniu z zaburzeniem ze spektrum autyzmu lub innymi chorobami. Aby określić odpowiednie leczenie, konieczna jest diagnostyka różnicowa między mutyzmem wybiórczym a opóźnieniem językowym związanym z autyzmem lub innymi zaburzeniami.
Mutyzm u dorosłych
Podczas gdy mutyzm wybiórczy jest bardziej rozpowszechniony u dzieci, nierzadko występuje również u dorosłych. Często mylony jest z depresją lub trwałym stanem wegetatywnym. Dolegliwość tę należy traktować jako zaburzenie neuropsychologiczne i leczyć, zanim przyjmie ona cięższe formy, takie jak choroba Alzheimera. Podobnie jak w młodszej populacji, dorośli pacjenci z mutyzmem łatwo wpadają w panikę, gdy są proszeni o zabranie głosu. Nieleczony w dzieciństwie mutyzm wybiórczy może objawiać się znacznie siniej w wieku dorosłym.
Mutyzm – leczenie
Ponieważ większość przypadków mutyzmu jest wywoływana przez zaburzenia lękowe, terapia często koncentruje się na dobrostanie psychicznym pacjenta, a zatem w większości przypadków wymaga aktywnego udziału członków rodziny pacjenta i przyjaciół.
Program terapii behawioralnej często obejmuje rozmowę z dzieckiem w swobodnej atmosferze dostosowanej do jego poziomu komfortu, używanie gestów podczas rozmowy, wzbudzanie w nim pewność siebie.
Terapia poznawczo-behawioralna jest również potężnym narzędziem stosowanym do rozwiązywania i leczenia ukrytych zaburzeń lękowych. Obejmuje pomoc pacjentowi w skupieniu się na jego percepcji świata i stopniowym ukierunkowaniu na sytuacje powodujące niepokój.
Badania wskazują, że najskuteczniejszym podejściem do leczenia jest połączenie technik behawioralnych i leków. Często techniki te są stosowane przez pewien czas przed dodaniem leku. Jeśli pacjenci nie robią wystarczających postępów w samej terapii behawioralnej, można zalecić leki w celu zmniejszenia poziomu lęku. Inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) są bardzo skuteczne w leczeniu zaburzeń lękowych.
