Pomimo rosnącej świadomości na temat chorób przenoszonych drogą płciową, schorzenia te nadal występują. Należy do nich kiła, która wywoływana jest przez bakterię beztlenową Treponema pallidum. Syfilis – to określenie, które funkcjonowało w odniesieniu do kiły w dawnych latach – inne nazwy, z którymi można się spotkać to choroba francuska, czy weneria. Kiła jest schorzeniem ogólnoustrojowym o przewlekłym przebiegu.
Kiła objawy
Objawy kiły charakteryzuje duża zmienność – występują okresy bezobjawowe oraz objawowe. Zdarza się, że choroba przez wiele lat nie daje o sobie znać. Mówiąc o objawach, niezwykle ważny jest jej podział uwzględniający drogę na jakiej doszło do zakażenia. Kiła wrodzona występuje na skutek transmisji zakażenia od chorej kobiety ciężarnej na płód przez łożysko. Z kolei kiła nabyta rozwija się na skutek zakażenia przez kontakty seksualne lub przez zakażenie krwiopochodne. Dodatkowo istnieje podział czasowy, który uwzględnia upływ czasu od zakażenia – przejęto okres dwóch lat – jest to kiła wczesna oraz kiła późna (zarówno dla postaci wrodzonej, jak i nabytej).
W czasie pierwszych dwóch miesięcy od zakażenia mamy do czynienia z kiłą pierwszego okresu (do 9 tygodnia od czasu zakażenia). Po około miesiącu czasu od przedostania się bakterii do organizmu człowieka pojawia się tak zwany objaw pierwotny, który wygląda jak owrzodzenie – występuje ono w miejscu wniknięcia krętków do organizmu człowieka. Powiększeniu ulegają także okoliczne węzły chłonne. Często zmiany tego typu pojawiają się w obrębie narządów płciowych.
Pomiędzy 9 tygodniem a upływem drugiego roku od zakażenia pojawiają się zmiany skórne (nazywane osutkami skórnymi) oraz powiększeniu ulegają węzły chłonne.
Niestety konsekwencje kiły mogą dawać o sobie znać we wszystkich narządach i objawy, które jej towarzyszą zależą od narządu, który został zajęty – na przykład kiła układu nerwowego, czy układu sercowo – naczyniowego.
Objawy kiły wrodzonej cechują się sporą zmiennością – zdarza się, że w ogóle nie występują. Nieprawidłowości dotyczą skóry, kości, stawów czy narządów wewnętrznych.
Objawy kiły u mężczyzn
Objaw pierwotny, który jest pierwszym symptomem rozwoju kiły, wygląda jak owrzodzenie – najczęściej o owalnym lub okrągłym kształcie. Zazwyczaj owrzodzenie to jest dość twarde i niebolesne. Zmiana przeważnie goi się samoistnie, nawet bez zastosowania odpowiedniego leczenia. Z uwagi na miejsce wnikania bakterii, objaw pierwotny najczęściej umiejscowiony jest w okolicy narządów płciowych – dotyczy zatem członka, a dokładniej napletka czy żołędzi. Zmiany te mogą być również widoczne w każdym miejscu skóry pokrywającej członek. W zależności od rodzaju kontaktu płciowego, który wiązał się zakażeniem kiłą zmiany mogą występować również w obrębie jamy ustnej czy odbytu. Pojawienie się jakichkolwiek zmian skórnych w obrębie narządów płciowych jest wskazaniem do wizyty lekarskiej.
Diagnostyka kiły
Dla diagnostyki kiły bardzo ważne są trzy elementy – stan pacjenta oraz objawy kliniczne, wywiad w kierunku ryzyka zakażenia kiłą oraz wyniki badań laboratoryjnych.
Kiła leczenie
Leczenie kiły jest konieczne – przed wdrożeniem odpowiedniej terapii często wykonuje się badania dodatkowe jak analiza płynu mózgowo – rdzeniowego. Wszystko jednak zależy od tego, z jaką postacią kiły mamy do czynienia.
Terapia farmakologiczna obejmuje między innymi podawanie penicyliny prokainowej, czy penicyliny benzatynowej. Oprócz penicyliny u niektórych pacjentów zastosowanie znajdują także tetracyklina, doksycyklina, czy erytromycyna. Terapia przebiega w różnych schematach w zależności od postaci choroby. Jeśli istnieje podejrzenie zakażenia kiłą, konieczna jest wizyta u lekarza dermatologa – wenerologa, który zaleci odpowiednie, skuteczne postępowanie diagnostyczno - terapeutyczne.
Ochrona przed kiłą
Lepiej zapobiegać niż leczyć – to fragment przysięgi Hipokratesa, który jest niezwykle ważny i doskonale sprawdza się w życiu – nie tylko w medycynie. W związku z tym najlepszym sposobem pozwalającym na zmniejszeniu ryzyka zakażenia kiłą jest unikanie ryzykownych kontaktów seksualnych oraz stosowanie zabezpieczenia w postaci prezerwatyw.
W przypadku podejrzenia zakażenia kiłą konieczna jest zachowanie wstrzemięźliwości seksualnej.
Oprócz tego konieczne są badania kobiet w ciąży w celu zmniejszenia ryzyka transmisji zakażenia na rozwijający się płód w łonie matki.