Choroba Duhringa to przewlekła autoimmunologiczna choroba, inaczej zespół jelitowo - skórny. Charakteryzuje się długotrwałymi zmianami skórnymi podobnymi do wykwitów opryszczki, ale nie wywoływanych jej wirusem. Jest to reakcja skórna na nietolerancję białka jakim jest gluten. Pierwszą osobą, która opisała tę chorobę był amerykański dermatolog Louis Duhring w XIX wieku. Chorobę Duhringa powiązano z glutenem w drugiej połowie XX wieku. Do dziś nie poznano dokładnego mechanizmu przyczynowego. Najczęściej chorują młodzi mężczyźni między 14 a 40 rokiem życia. Obserwuje się wzrost ryzyka zachorowania u potomstwa osób chorych.
Choroba Duhringa objawy
Objawy choroby można podzielić na częste i rzadziej występujące. Najczęściej obserwujemy zapalenie skóry kolan, łokci, okolicy kości krzyżowej, pośladków. Pojawiają się zmiany symetryczne o wyglądzie pęcherzyków wypełnionych treścią surowiczą. Często przed pojawieniem się pierwszych zmian występuje mocny świąd skóry i jej zaczerwienienie. Następnie zmiany przybierają wygląd rumienia lub pokrzywki skórnej, a z czasem postać pęcherzyków przypominając opryszczkowate zapalenie skóry. Objawy ze strony układu pokarmowego pojawiają się rzadziej. Najczęściej sa to manifestacje takie jak u chorych na celiakię: bóle brzucha, wzdęcia, biegunki, a przy tym utrata masy ciała. Badania obrazowe np. kolonoskopia wykazuję spłaszczenie kosmków jelitowych i pojawienie się nacieków zapalnych w obrębie błony śluzowej i nabłonka kosmków. Warto też pamiętać, że objawy choroby Duhringa mogą być nasilane przez produkty i leki zawierające jod. Zdarza się, że pierwsze symptomy pojawiają się w dzieciństwie. Obserwuje się wtedy zmiany pęcherzykowe i nadżerki w obrębie jamy ustnej.
Do nietypowych objawów choroby Duhringa zaliczamy niedokrwistość czy depresję, ale pojawiają się one rzadko.
Diagnostyka
Wykrycie choroby nie należy do najłatwiejszych. Leczenie i diagnostyka najczęściej prowadzona jest przez specjalistę w zakresie gastroenterologii. Wykonuje się test na obecność przeciwciał w klasie IgAEmA. Następnym krokiem jest wykonanie badanie endoskopowego -kolonoskopii w celu biopsji kosówki. Dodatkowo pobiera się wycinek zdrowej skóry najczęściej z okolicy pośladka i wysyła do badania histopatologicznego celem potwierdzenia diagnozy.
Choroby takie jak opryszczkowe zapalenie skóry powinny być wykluczony w pierwszym etapie diagnostyki.
Leczenie
Choroba Duhringa wymaga długotrwałego leczenia polegającego na eliminacji glutenu. Na ogół odpowiednia dieta jest wystarczającym leczeniem. Restrykcyjne przestrzeganie diety zmniejsza uszkodzenie jelit i ryzyko idących za tym powikłaniom. Pierwsze rezultaty widoczne są po około 6 miesiącach stosowania się do zaleceń dietetycznych. Przy uciążliwych objawach można posiłkować się leczeniem farmakologicznym. Trzeba pamiętać, że chorobie Duhringa towarzyszy mocny świąd, dlatego często zaleca się maści przeciwświądowe. Leczenie doustne opiera nie na terapii sulfonamidami, jednakże likwidują one jedynie zmiany skórne a nie wpływają na kondycję jelit. Dodatkowo nie zaleca się, aby osoby chorujące przebywały w rejonach nadmorskich, duże zawartości jodu w powietrzu mogą nasilać objawy.
Leczenie a dieta
Nietolerancja glutenu jest istotnym elementem wpływającym na przebieg choroby. Dlatego trzeba pamiętać o wykluczeniu glutenu z codziennej diety. Produkty takie jak pszenica, jęczmień czy żyto nie powinny być spożywane ponieważ mogą zaostrzać objawy skórne. Należy zastąpić je produktami bezglutenowymi, na produktach są specjalne oznaczenia ułatwiające zakupy - przekreślony kłos zboża. Dodatkowo produkty z duża wartością jodu np. ryby owocowe oraz czy sól jodowana powinny być wykluczone z diety.
Choroba a zakaźność
Choroba nie jest zakaźna. Trzeba pamiętać, że choroba jest genetyczna, a zmiany skórne wywołane są nietolerancją glutenu. Nie ma żadnych przeciwwskazań do kontaktu z osobą cierpiąca na chorobę Duhringa.
